Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Έλαβε δίπλωμα μηχανικού από το Εθνικό Πολυτεχνείο Αθηνών, όπου αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό μέχρι τη ναζιστική κατοχή της Ελλάδας. Στη συνέχεια δραπέτευσε στην Αίγυπτο και υπηρέτησε στο Ελεύθερο Ελληνικό Ναυτικό στην Αλεξάνδρεια. Μετά τον πόλεμο πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, όπου έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το University College London. Το 1950 διορίστηκε Διευθυντής του Εργαστηρίου Αντοχής των Υλικών και παρέμεινε μέχρι το 1953. Το 1954 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Brown των ΗΠΑ. Επέστρεψε ως καθηγητής Μηχανικής στο ΕΜΠ το 1975 όπου έμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1983. Στη συνέχεια ήταν ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Brown. Επίσης, υπήρξε αθλητής και εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκοποβολής του 1947 στη Στοκχόλμη, όπου έλαβε ασημένιο και χάλκινο μετάλλιο. Ήταν επίσης μέλος της ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 στο Όσλο. Το 1991-92, μαζί με τον Ron Whitney, δημιούργησαν μια απ’ τις πρώτες ελληνικές γραμματοσειρές υπολογιστή. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 94 ετών.

Επιμέλεια: Δημήτρης Κουτσογιάννης και Δημήτρης Λιάτης, 2021.

Πληροφορίες δόθηκαν από τη Θωμαΐδα Κρητικού, Βιβλιοθηκονόμο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και επίσης αντλήθηκαν από ιστοσελίδες των legacy.com, Luc Devroye και Brown University.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του καθηγητή γεωλογίας και ορυκτολογίας, και διευθυντή του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνου Μητσοπούλου. Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1916. Το 1917 διορίστηκε Βοηθός και στη συνέχεια Επιμελητής της έδρας Ορυκτολογίας, Πετρογραφίας και Γεωλογίας στο ΕΜΠ. Το 1922-1927 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γεωλογία και Παλαιοντολογία στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου και του Μονάχου, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας. Το 1938 αναγορεύτηκε υφηγητής και το 1939 καθηγητής της Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1948 έγινε καθηγητής της Ορυκτολογίας, Πετρογραφίας και Γεωλογίας στο ΕΜΠ. Το 1965 η νομοθεσία κατάργησε τη δυνατότητα κατοχής θέσεων σε δύο πανεπιστήμια και ο Μάξιμος Μητσόπουλος επέλεξε να κρατήσει τη θέση του στο ΕΚΠΑ. Διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ το 1958, και Κοσμήτορας της Φυσικομαθηματικής Σχολής (νυν Σχολής Θετικών Επιστημών) του ΕΚΠΑ τις περιόδους 1950-51 και 1960-61. Το 1955 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1967. Από το 1942 εξέδιδε το έγκυρο περιοδικό Annales Géologiques des pays Helléniques (μετέπειτα Hellenic Journal of Geosciences) που συνέβαλε στην εδραίωση της ελληνικής γεωλογίας και παλαιοντολογίας στον διεθνή χώρο.

Δημοσίευσε πολλές ερευνητικές εργασίες και μεταξύ άλλων: Το ανώτερο λιάσιο στα περίχωρα της λίμνης του Κόμο (1929), Συμβολή στη γνώση της πανίδας των κεφαλοπόδων του ανωτέρου λιασίου (1930), Το θαλάσσιο τεταρτογενές στη χερσόνησο της Περαχώρας (1933), Γεωλογικές έρευνες για πετρέλαια στη Μακεδονία (1938), Για την ηλικία και την πανίδα του νεογενούς στην Ηλεία (1940), Το κατώτερο πλειόκαινο της Ραφήνας (1948), Η εξάπλωση της πικερμικής βαθμίδας στη νήσο Εύβοια (1952). Οι εργασίες του υπάρχουν στην ψηφιακή βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών.

Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, Δ. Λιάτης και Γ.-Φ. Σαργέντης, 2021. Πηγές: (1) Ν.Κιτσίκης & Ε.Κοκκινόπουλος, Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον, (2) Ιστότοπος ιστορικών στοιχείων Σχολής Θετικών Επιστημών ΕΚΠΑ, (3) Δημοσίευμα: Μάξιμος Μητσόπουλος: Ο λησμονημένος δωρητής του Κόκκινου Σπιτιού της Βούλας. Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Γεωργίας και της Χριστίνας Μαρκέτου, θυγατέρων του αποφοίτου του 1942 της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών Δημητρίου Μαρκέτου.

Πήρε το δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού του ΕΜΠ το 1927 και Master of Science in Sanitary Engineering από το Harvard University το 1931. Την περίοδο 1928-29 εργάστηκε ως μηχανικός κατασκευής της «Εταιρείας Σήραγγος Αθηνών». Το 1930 εργάστηκε στις ΗΠΑ ως μηχανικός της εταιρείας ΑΚΤΕ. Ήταν υπότροφος του Ινστιτούτου Rockefeller για συμπλήρωση των μεταπτυχιακών σπουδών του στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Διετέλεσε μηχανικός του Υγειονομικού Κέντρου Αθηνών από το 1931. Στο ΕΜΠ αρχικώς ήταν Επιμελητής της έδρας Εφηρμοσμένης Στατικής και Σιδηρών Κατασκευών από το 1929 και αργότερα της έδρας Υδραυλικής και Υδραυλικών Έργων, ενώ το 1948 έγινε Έκτακτος Μόνιμος Καθηγητής της έδρας Αστικών και Αγροτικών Εξυγιάνσεων. Πέθανε ξαφνικά το 1954.

Τη δεκαετία του 1950 οι παραδόσεις των καθηγητών εκτυπώνονταν σε λιθόγραφα φυλλάδια αρκετά μετά την παράδοση του μαθήματος. (Σύμφωνα με πληροφορίες από τον τότε φοιτητή της Σχολής Λάζαρο Λαζαρίδη, έπρεπε να γραφούν από τους φοιτητές και πολλές φορές να τα δει ο καθηγητής, αν είχε διαθεσιμότητα, ή να τα δώσει και ο ίδιος χειρόγραφα). Έχουν διασωθεί και ψηφιοποιηθεί (από τον Λ. Λαζαρίδη) τα λιθόγραφα βιβλία του Γ. Καρακασσώνη Υδρολογία (ημιτελές, γιατί όταν απεβίωσε ξαφνικά, δεν είχαν εκδοθεί όλα τα κεφάλαια) και Φράγματα (επανέκδοση του 1960 που έκαναν μεταγενέστεροι σπουδαστές της σχολής και πρόσθεσαν και τις σελίδες που δεν είχαν προλάβει να γραφούν πριν τον θάνατό του), και τα δύο πρωτοποριακά για την εποχή. Ερευνητικές εργασίες του Καρακασσώνη έχουν διασωθεί στην ψηφιακή βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών.

Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, Δ. Λιάτης και Γ.-Φ. Σαργέντης, 2021. Πηγές: (1) Ν.Κιτσίκης & Ε.Κοκκινόπουλος, Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον, (2) Ιστότοπος “Μηχανικοί, εκβιομηχάνιση, εκσυγχρονισμός, 1830-1940”. Η προσωπογραφία υπάρχει στο Αρχείο της παλιάς Πρυτανείας. Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Γεωργίας και της Χριστίνας Μαρκέτου, θυγατέρων του αποφοίτου του 1942 της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών Δημητρίου Μαρκέτου.

Γεννήθηκε στη Θήρα (Σαντορίνη). Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ. Πήρε το δίπλωμά του το 1903 και βραβεύτηκε για την επίδοση στις σπουδές του (βραβεία Κονδούλειο, Θωμαΐδειο και Χρυσοβέργειο). Εργάστηκε ως προϊστάμενος τοπογραφικού συνεργείου στην Θεσσαλία (1903-09), μηχανικός κατασκευής διακλαδώσεων βορειοδυτικού σιδηροδρόμου (1910-11), μηχανικός δημοσίων έργων στην μελέτη και κατασκευή ενωτικού σιδηροδρόμου Παπαπούλι-Πλατύ (1912-16), επιθεωρητής της τοπογραφικής υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας (1917-23) και υπήρξε διευθυντής της Α.Ε. οδοποιίας και τεχνικών κατασκευών Έργον από την ίδρυσή της (1924) μέχρι τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο στρατεύτηκε με το βαθμό του έφεδρου αντισυνταγματάρχη και διετέλεσε προϊστάμενος της Ειδικής Υπηρεσίας Οδοποιίας του Ελληνικού Στρατού, η οποία μεριμνούσε για τη διατήρηση σε καλή κατάσταση των οδών ανεφοδιασμού των μετώπων.

Την περίοδο 1916-17 διορίστηκε Επιμελητής γεωδαισίας στο ΕΜΠ. Το 1919 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα χαράξεων οδών και σιδηροδρόμων του ΕΜΠ. Το 1926 εξελέγη έκτακτος καθηγητής στην έδρα οδοποιίας και χωματουργίας του ΕΜΠ, στην οποία είχε συγχωνευτεί η έδρα χαράξεων οδών και σιδηροδρόμων, και το 1929 τακτικός καθηγητής. Διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών την περίοδο 1938-42 και 1950-51, και συγκλητικός του ΕΜΠ. Επίσης υπήρξε καθηγητής τοπογραφίας και οδοποιίας στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή (1920-23).

Εξέδωσε δίτομο σύγγραμμα Οδοποιίας καθώς και το σύγγραμμα «Πίνακες ταχυμετρικοί νέας διατάξεως προς ταχείαν, εύκολον και ακριβή διεξαγωγήν των ταχυμετρικών υπολογισμών». Από τις εργασίες του στα Τεχνικά Χρονικά αναφέρονται οι: «Παρατηρήσεις τινές επί της διογκώσεως των εκχωμάτων και της επήρειας αυτής επί της κατασκευής των επιχωμάτων» (1932) και «Εκθεσις δια την έρευναν επί του καταρτισμού μελετών της διοικήσεως και της διαχειρίσεως της οδοποιίας, των λιμενικών έργων και των αεροδρομίων της χώρας» (1951, με συσυγγραφέα τον Α. Ρουσόπουλο). Πέθανε στην Αθήνα.

Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, 2021, Πηγές: (1) Ν.Κιτσίκης & Ε.Κοκκινόπουλος, Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον, Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος, ΤΕΕ, Αθήνα 1935. (2) Οδηγός Σπουδών ΕΜΠ 1950. (3) Επικήδειοι από τον Πρύτανη Δ. Πίππα και τον Κοσμήτορα Α. Ρουσόπουλο, Τεχνικά Χρονικά, Γενική Έκδοσις, 137, 29-30, 1957 (4) Ιστότοπος Μηχανικοί, εκβιομηχάνιση, εκσυγχρονισμός, 1830-1940.

Γεννήθηκε στη Σύρο. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ και πήρε δίπλωμα το 1905. Εργάστηκε ως μηχανικός δημοσίων έργων Κρήτης (1906-07, 1912-14), μηχανικός μελέτης ύδρευσης Αθηνών-Πειραιώς από τη λίμνη Στυμφαλία (1908-10), μηχανικός της εταιρείας Behera στην Αίγυπτο (1911-12), μηχανικός δημοσίων έργων στο Υπουργείο Ναυτικών και Συγκοινωνίας (1914-15) και τμηματάρχης αγροτικής υδραυλικής του Υπουργείου Γεωργίας (1919-21). Ενδιαμέσως (1915-18) συνέχισε τις σπουδές του ειδικευόμενος στη γεωργική υδραυλική στα πολυτεχνεία του Μονάχου και Ζυρίχης, και το 1918 πήρε δίπλωμα αγρονόμου μηχανικού (Kulturingenieur) του Technische Hochschule Zürich. Το 1919 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα Υδραυλικής και Υδραυλικών Έργων του ΕΜΠ. Διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών την περίοδο 1924-26 και 1946-50, και Πρύτανης του ΕΜΠ την περίοδο 1935-37.

Εξέδωσε δίτομο σύγγραμμα Μαθημάτων Υδραυλικής (1949, 1950) καθώς και λιθόγραφο σύγγραμμα τύπων, πινάκων και διαγραμμάτων υδραυλικής (1932). Δημοσίευσε διάφορες εργασίες στο περιοδικό Τεχνικά Χρονικά όπως: Τα αλμυρά εδάφη του Δέλτα του Αξιού (1932), Τεχνικαί και οικονομικαί σκέψεις επί της γεωργικής εκμεταλλεύσεως των παραγωγικών έργων (1932), Τα υδραυλικά έργα του Πηνειού εκτελούμενα υπό του Υπουργείου Γεωργίας (1933), Ύδρευσις και αρδεύσεις εξ Υλίκης (1947). Πέθανε στην Αθήνα.

Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, Γ.-Φ. Σαργέντης, 2021. Πηγές: (1) Ν.Κιτσίκης & Ε.Κοκκινόπουλος, Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον, Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος, ΤΕΕ, Αθήνα 1935. (2) Οδηγός Σπουδών ΕΜΠ 1950. (3) Επικήδειος από τον πρυτανεύοντα Γ. Κορωναίο, Τεχνικά Χρονικά, 29 (337-338), 192, 1952. (4) Ιστότοπος Μηχανικοί, εκβιομηχάνιση, εκσυγχρονισμός, 1830-1940. Η προσωπογραφία είναι έργο του Α. Αστεριάδη υπάρχει στο Αρχείο της Παλιάς Πρυτανείας.