2 Νοεμβρίου 2020

Γεώργιος Νουτσόπουλος (1932-2008 – καθηγητής στο ΕΜΠ 1970-1999)

Γεννήθηκε το 1932 στο Δίλοφο του Ζαγοριού και μαθήτευσε στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων. Με σπουδές στο ΜΙΤ, εξελέγη νωρίς (1970) καθηγητής στο ΕΜΠ, στην έδρα της Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Υδραυλικής.

Υπηρέτησε το Ίδρυμα από διάφορες διοικητικές θέσεις: Διευθυντής του Τομέα Υδατικών Πόρων, Υδραυλικών και Θαλάσσιων Έργων (1985-87) (σημερινή ονομασία “Τομέας Υδατικών Πόρων και Περιβάλλοντος”), Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών (1981-84) ή Πρόεδρός της (1985-86) και Πρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1988-91). Συνέβαλε αποφασιστικά (μαζί με τους Θεοδόσιο Τάσιο και Απόστολο Γιώτη) στην καθιέρωση των κατευθύνσεων σπουδών (1977), τομή που αποτελεί μία απ’ τις σημαντικότερες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας της Σχολής. Υπήρξε από τους θεμελιωτές του νεοϊδρυθέντος Πολυτεχνείου Κρήτης και του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

Στη διάρκεια των ετών 1989-1990 διετέλεσε δύο φορές υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών στις υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Ιωάννη Γρίβα και στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα.

Ο Γ. Νουτσόπουλος εισήγαγε στη Σχολή τη σύγχρονη επιστημονική προσέγγιση στη Μηχανική των Ρευστών και την Υδραυλική, έχοντας ο ίδιος οργανώσει και εμπνεύσει τη διδασκαλία από τη θέση του καθηγητή και του διευθυντή του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Υδραυλικής, η μεγάλη αίθουσα πειραμάτων του οποίου από το 2000 ονομάζεται προς τιμήν του «Γεώργιος Νουτσόπουλος». Αφοσιωμένος στο καθήκον της επιστήμης, δίδαξε γενιές μαθητών, πολλοί από τους οποίους σήμερα είναι καθηγητές σε Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο Γ. Νουτσόπουλος έζησε βίο απλό και αδέκαστο, υπήρξε υπόδειγμα πολίτη και ακαδημαϊκού δασκάλου, ήταν ανοιχτός προς όλους και γενναιόδωρος, με σπάνιο ήθος και απόλυτη αίσθηση του δικαίου.

 


Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, Οκτώβριος 2016 (με βάση και κείμενο του Γιώργου Κοντογιώργη)

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Κίμων Πανταζής (1883-1960, Καθηγητής στο ΕΜΠ 1918-54)

Κατάγεται από το Μονοδένδρι Ζαγορίου. Πήρε το δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού του ΕΜΠ το 1904. Στη συνέχεια έκανε μεταδιπλωματικές σπουδές στα Πολυτεχνεία Μονάχου και Βερολίνου. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, στο διάστημα 1908-1915 εργάστηκε ως μηχανικός οικοδομικών, μεταλλικών και σιδηροδρομικών έργων στην Γερμανία. Μετά την επάνοδο στην Ελλάδα το 1915 διετέλεσε Διευθυντής των Σιδηροδρόμων Υπουργείου Συγκοινωνίας και τεχνικός σύμβουλος της «Α.Ε. Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων». Διετέλεσε επίσης μέλος του Δ. Σ. των κρατικών σιδηροδρόμων και του Συμβουλίου Δημοσίων Έργων. Συνέβαλε ως σύμβουλος των Εθνικών Σιδηροδρόμων στην κατασκευή του υπόγειου σιδηροδρόμου από την Πλατεία Ομονοίας μέχρι την Πλατεία Αμερικής. Συνέγραψε αρκετές μελέτες.

Το 1918 έγινε τακτικός καθηγητής των «Λίθινων & Ξύλινων γεφυρών, τοίχων αντιστήριξης και θεμελιώσεων» στο ΕΜΠ. Διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών το 1923 και το 1933-34. Επίσης την ίδια περίπου περίοδο διετέλεσε πρόεδρος της διαχειριστικής επιτροπής του ΕΜΠ. Ολοκλήρωσε την υπηρεσία του στο ΕΜΠ το 1954.


Επιμέλεια: Δημήτρης Λιάτης, Μαρίνα Πανταζίδου, Δημήτρης Κουτσογιάννης, Μάρτιος 2017.

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (1858-1922, Καθηγητής στο Σχολείο Βιομηχάνων Τεχνών 1889-91)

Γεννήθηκε στην Απείρανθο Νάξου και σπούδασε μηχανικός στην Ecole Polytechnique και την Ecole Nationale Supérieure des Mines. Επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε ως μηχανικός του Δήμου Αθηναίων, καθηγητής στις στρατιωτικές σχολές Ευελπίδων και Ναυτικών Δοκίμων, και Διευθυντής των Έργων Τομής του Ισθμού της Κορίνθου. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Πολυτεχνικού Συλλόγου (1899), του πρώτου συλλογικού οργάνου μηχανικών πριν τη δημιουργία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (1923), και υπήρξε γενικός γραμματέας στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιό του. Εργάστηκε επίσης ως ελεύθερος επαγγελματίας μηχανικός αποκτώντας αρκετά μεγάλη περιουσία για την εποχή. Ανάμεσα στα κτίρια που κατασκεύασε συγκαταλέγεται και το Μέγαρο Μιχαήλ Μελά και το παλαιό Ταχυδρομείο.

Το διάστημα 1889-91 ήταν Καθηγητής Λιμενικών και Υδραυλικών Έργων στο Σχολείο Βιομηχάνων Τεχνών.

Το 1902 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Κυκλάδων και αποτέλεσε μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Δ. Γούναρη, την αποκαλούμενη «Ιαπωνική» (1907). Χρημάτισε δυο φορές υπουργός Οικονομικών (1915, 1921) και πρωθυπουργός το 1922. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή δικάστηκε στη γνωστή Δίκη των Εξ, καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε στο Γουδί στις 28 Νοεμβρίου 1922.

Το 2008 ο εγγονός του Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, πρώην ευρωβουλευτής και υπουργός, ζήτησε την επανάληψη της διαδικασίας της Δίκης των Εξ. Το 2010 ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την απόφαση, μετά από συζήτηση της υπόθεσης και αξιολόγηση των νέων στοιχείων που προσκομίστηκαν. Σύμφωνα με σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου, οι τότε δικασθέντες δεν διέπραξαν τα αδικήματα για τα οποία είχαν κατηγορηθεί.

Αδελφός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη ήταν ο Δημοσθένης Πρωτοπαπαδάκης, Καθηγητής Σιδηροδρομικής, δύο φορές Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών (1926-28 και 1931-32) και Πρύτανης του ΕΜΠ (1933-35).


Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, Οκτώβριος 2016, Πηγές: (1) Ν. Κιτσίκης και Ε. Κοκκινόπουλος, “Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον”, Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος, ΤΕΕ, Αθήνα 1935, (2) Ι. Αντωνίου, “Οι Έλληνες Μηχανικοί – Θεσμοί και Ιδέες 1900-1940”, Βιβλιόραμα, 2006, (3) Βικιπαίδεια.

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Δημοσθένης Α. Πίππας (1906-87, Καθηγητής στο ΕΜΠ 1933-71)

Γεννήθηκε στην Άνδρο. Σπούδασε μαθηματικά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Το 1925 αποφοίτησε από τη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και το 1927 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα «Εφηρμοσμένης στατικής και σιδηρών κατασκευών». Το 1929 έφυγε με υποτροφία του Αβερώφειου κληροδοτήματος, στο Αμβούργο, στη Δουγκέρκη, στη Μασσαλία και στο Βερολίνο, όπου το 1932 αναγορεύτηκε διδάκτωρ τεχνικών επιστημών. Στις 10-01-1933 εκλέχτηκε καθηγητής στην έδρα «Λιμενικών Έργων» του ΕΜΠ. Απεχώρησε από το ΕΜΠ το 1971. Διετέλεσε πρύτανης τη διετία 1955-1957 καθώς και τη διετία 1963-1965. Δίδαξε και στην Σχολή Τεχνικής Εκπαίδευσης Αξιωματικών Μηχανικού. Δημοσίευσε εργασίες και διατριβές και θεωρητικές μελέτες σε ποικίλα λιμενικά τεχνικο-οικονομικά προβλήματα.

Συμμετείχε ως υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων στις υπηρεσιακές κυβερνήσεις Γεωργακόπουλου και Κωνσταντίνου Δόβα ενώ διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων στις κυβερνήσεις Παρασκευόπουλου.


Επιμέλεια: Δημήτρης Λιάτης, Μαρίνα Πανταζίδου, Δημήτρης Κουτσογιάννης, Κώστας Μέμος, Μάρτιος 2017.

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Αθανάσιος Ι. Ρουσόπουλος (1902-83, Καθηγητής στο ΕΜΠ 1930-58)

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Έγινε διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός του ΕΜΠ το 1923. Στο διάστημα 1924-30 εργάστηκε ως αρχιμηχανικός της τεχνικής εταιρίας «Δ. Καψαμπέλης & Σια». Τη διετία 1931-33 διατέλεσε τεχνικός διευθυντής και στη συνέχεια διευθύνων τεχνικός σύμβουλος του Αυτόνομου Οργανισμού Σεισμοπαθών Κορινθίας. Το 1934 εκλέχτηκε πρόεδρος των Πολιτικών Μηχανικών στο ΤΕΕ.

Το 1930 εκλέχτηκε έκτακτος καθηγητής και το 1934 τακτικός καθηγητής στην έδρα «Σιδηρών έργων και σιδηρών γεφυρών» ενώ ταυτόχρονα δίδασκε και εφηρμοσμένη στατική. Διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Π-Μ κατά το διάστημα 1953-1958. Οι Επιστημονικές εργασίες του περιλαμβάνουν πρωτότυπες μελέτες σε ποικίλα πολύπλοκα στατικά προβλήματα, κυρίως σε πολλαπλώς αόριστα ολόσωμα συστήματα, λεπτομερή διερεύνηση και γενική επίλυση του αντισεισμικού προβλήματος, επίλυση της γενικής περίπτωσης έκκεντρης φόρτισης σιδηροπαγούς σκυροδέματος κ.ά..

Ο Αθανάσιος Ρουσόπουλος διδάσκει στατική στο αμφιθέατρο 18 του κτηρίου Γκίνη

Συνημμένα:

Εργασία δημοσιευμένη το 1932: DieVerschiebungsellipsoideelastischer
Kbrper – Koniugierte Ellipsoide – Die erzeugenden vektoriellen Dyaden


Επιμέλεια: Δ. Λιάτης, Δ. Κουτσογιάννης, Ι. Κατσικαδέλης, Ιούνιος 2017, Πηγή: Ν. Κιτσίκης και Ε. Κοκκινόπουλος, “Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον”, Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος, ΤΕΕ, Αθήνα 1935.

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Παύλος Σαντορίνης (1893-1986, Καθηγητής στο ΕΜΠ 1947-64)

Γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας. Μαθήτευσε (1905-1908) στο φημισμένο Λύκειο Concordia της Ζυρίχης. Σπούδασε στην Ελβετία, στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (1912-1917), και το 1917 έλαβε δίπλωμα πολιτικού μηχανικού του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης και το 1918 πτυχίο φυσικής του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης. Μεταξύ των Καθηγητών του ήταν και ο Α. Einstein. Το 1933 έλαβε πτυχίο φυσικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1934 διδακτορικό δίπλωμα Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών από το ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1936 εκλέχτηκε Υφηγητής της Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε σε μελετητικές εταιρείες και επιχειρήσεις (1919-22), στο Υπουργείο Γεωργίας (Διευθυντής Κατασκευών Στερεάς Ελλάδας, 1930-46) και στο Γενικό Επιτελείο Στρατού (Ερευνητής Ηλεκτρονικών Όπλων στην Αν. Διοίκηση Αντιαεροπορικής Αμύνης, 1936-40).

Εκλέχτηκε Καθηγητής στην έδρα της Φυσικής του ΕΜΠ (έκτακτος το 1946, τακτικός από το 1956 έως το 1964). Εκλέχτηκε επίσης παμψηφεί το 1950, Έκτακτος Καθηγητής στην Έδρα Υδροδυναμικών Έργων ΕΜΠ, θέση την οποία τελικώς δεν αποδέχθηκε ώστε να διατηρήσει τη θέση του στην Έδρα της Πειραματικής Φυσικής. Διετέλεσε ακόμη και καθηγητής Φυσικής στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή (1947-1964). Το 1965 ανακηρύχθηκε ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ και της Ανωτάτης Γεωπονικής Σχολής. Πέθανε το 1986 στην Αθήνα.

Ο Παύλος Σαντορίνης, μιλούσε Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ρωσικά. Υπήρξε πολυσχιδής επιστήμονας και ερευνητής σε πολλές περιοχές της επιστήμης και τεχνολογίας, όπως φυσική, υδραυλική, ηλεκτρονική, φυσικοί ενεργειακοί πόροι, κατασκευές από σκυρόδεμα κ.ά. Έμεινε στην ιστορία κυρίως για τις επινοήσεις και ευρεσιτεχνίες του. Μεταξύ 1919-1925 μελέτησε και εκτέλεσε πολλές πρωτοποριακές κατασκευές από οπλισμένο σκυρόδεμα. Η σημαντικότερη και πλέον εμβληματική από αυτές είναι το εργοστάσιο οινοπνευματωδών ΚΡΟΝΟΣ στην Ελευσίνα (φωτογραφία), όπου χρησιμοποίησε σκαφοειδούς μορφής μυκητοειδείς πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος. Έγινε περισσότερο γνωστός τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για την επινόηση και ιδιόχειρη κατασκευή του λεγόμενου «ελληνικού ραντάρ», εμβέλειας 150 km. Ασχολήθηκε επίσης με τη φιλοσοφική ερμηνεία βασικών θεμάτων της σύγχρονης φυσικής —για παράδειγμα το 1968 πρότεινε μια θεωρία ισόνομης συγκυριαρχίας του παράγοντα “πνεύμα” ως τέταρτου παράγοντα του σύμπαντος παράλληλα με το φυσικό συνεχές χώρος – χρόνος – ύλη. Εκπροσώπησε το ΕΜΠ σε πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια, ενώ δημοσίευσε πολλές εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά σε μια εποχή που τέτοιες δημοσιεύσεις δεν ήταν τόσο συνηθισμένες για Έλληνες επιστήμονες. Αναφέρονται περί τις 350 επιστημονικές εργασίες, 5 από τις οποίες σε θέματα υδραυλικής και 10 σε θέματα ειδικών κατασκευών από οπλισμένο σκυρόδεμα. Τιμήθηκε με διάφορα βραβεία, μετάλλια και παράσημα, ενώ υπήρξε μέλος διάφορων επιστημονικών οργανώσεων, όπως π.χ. Fellow της Ακαδημίας Επιστημών της Ν. Υόρκης.

Συνημμένα:

Βιογραφικό σημείωμα του ιδίου (pdf)

Τόμος με τίτλο “Τίτλοι και Αναλύσεις Επιστημονικών Εργασιών” του Παύλου Σαντορίνη (Αθήνα, 1977) (pdf). [Σημείωση: οι σελίδες με αριθμούς 128-129 που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις σελίδες 75 και 78 ήταν έτσι στον αυθεντικό τόμο που ψηφιοποιήθηκε).

Επιλεγμένες εργασίες (πλήρη κείμενα σε zip)

Ομιλία του Π. Σαντορίνη στο ΕΜΠ (7 Μαΐου 1969), όπως περιέχεται στο βιβλίο του Α. Λαγκαδά με υποσημειώσεις του συγγραφέα (pdf)


Επιμέλεια: Δ. Λιάτης, Μ. Πανταζίδου, Π. Δημητριάδης, Δ. Κουτσογιάννης, Ε. Χίνης, Μάιος-Δεκέμβριος 2017

Πηγές: (α) Βιογραφικό σημείωμα του ίδιου και άλλα έγγραφα από το αρχείο του ΕΜΠ. (β) Έκθεση «Βιομηχανική Ελευσίνα. Άνθρωποι + Εργοστάσια», Μουσείο Νεότερης Ιστορίας της Ελευσίνας «Γεώργιος Αμπατζόγλου», 24/9/2016 – 15/11/2016. (Επιμέλεια Έκθεσης: Ε. Κουτσουδάκη,
https://www.facebook.com/biomixanikiEleusina, φωτογραφία κτηρίου ΚΡΟΝΟΣ: Γ. Γερόλυμπος, http://www.yerolymbos.com/el/art/industrial-eleusina/). (γ) A. Λαγκαδάς, Άλμπερτ Αϊνστάιν και Παύλος Σαντορίνης, Εκδ. Διηνεκές, 2005.

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Νικόλαος Τριανταφυλλίδης (1858-1927, Καθηγητής στο ΕΜΠ 1904-27)

Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι και σπούδασε αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Δρέσδης. Υπηρέτησε στην Υπηρεσία Δημοσίων Έργων, απ’ όπου αποσύρθηκε με το βαθμό του νομομηχανικού. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Πολυτεχνικού Συλλόγου (1899), του πρώτου συλλογικού οργάνου μηχανικών πριν τη δημιουργία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (1923), και υπήρξε αντιπρόεδρος στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιό του.

Το 1904 διορίστηκε καθηγητής Οδοποιίας και Γεφυροποιίας του Σχολείου Βιομηχάνων Τεχνών, θέση που διατήρησε και μετά τη μετονομασία σε Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείου μέχρι το θάνατό του το 1927. Διετέλεσε και Διευθυντής του Σχολείου για μικρό διάστημα το 1910, παραιτούµενος για λόγους ευθιξίας µετά το ξέσπασµα ενός διαχειριστικού σκανδάλου στα οικονοµικά της ιδιαιτέρας περιουσίας του Πολυτεχνείου (σκάνδαλο που οδήγησε στην αυτοκτονία τον γραµµατέα του ιδρύµατος Α. Μαυρίδη). Χρημάτισε επίσης Διευθυντής της Εταιρίας Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς (ΣΕΠ) και Διευθυντής Δημοσίων Έργων στο Υπουργείο Συγκοινωνίας (1917-18). Ήταν ο πρώτος που συστηματοποίησε τα μαθήματα της οδοποιίας και γεφυροποιίας σε επιστημονικές βάσεις και συνέγραψε διδακτικά έργα οδοποιίας, χωματουργίας κ.ά. Πέθανε στην Αθήνα.


Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης, Οκτώβριος 2016, Πηγές: Ν. Κιτσίκης και Ε. Κοκκινόπουλος, “Το Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον”, Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος, ΤΕΕ, Αθήνα 1935, και Ι. Αντωνίου, “Οι Έλληνες Μηχανικοί – Θεσμοί και Ιδέες 1900-1940”, Βιβλιόραμα, 2006.

Διαβάστε περισσότερα
2 Νοεμβρίου 2020

Απόστολος Γιώτης (1928-2016, Καθηγητής στο ΕΜΠ 1974-1996)

Ο Απόστολος Γιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, απ’ όπου πήρε το Δίπλωμα το 1951. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο TH München, απ’ όπου πήρε Διδακτορικό Δίπλωμα (Dr.-Ing.) το 1956. Εργάστηκε ως μηχανικός στην Αθήνα σε διάφορες εταιρίες, ενώ ίδρυσε και το γραφείο μελετών «Γιώτης – Βασουνάκης». Παρείχε υπηρεσίες τεχνικού συμβούλου προς το Υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ για μεγάλα έργα της χώρας (Εγνατία Οδός, ΠΑΘΕ, κ.ά.) και εκπόνησε πολλές τεχνικές μελέτες και τεχνικές προδιαγραφές.

 

Το 1974 εξελέγη μόνιμος Επικουρικός Καθηγητής στην Έδρα Οδοποιίας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, ενώ από το 1982 έγινε Τακτικός Καθηγητής και Διευθυντής του Εργαστηρίου Οδοποιίας, θέσεις που κατείχε μέχρι τον Αύγουστο του 1996, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Συνέγραψε ή συμμετείχε σε 30 επιστημονικές δημοσιεύσεις. Επέβλεψε πάνω από 300 διπλωματικές εργασίες και 5 διδακτορικές διατριβές.

 

Υπηρέτησε τη Σχολή από διάφορες διοικητικές θέσεις και επανειλημμένα: Διευθυντής του Τομέα Μεταφορών και Συγκοινωνιακής Υποδομής (1986-87, 1989-90, 1992-93), Πρόεδρος της Σχολής (τότε Τμήματος, 1986-87, 1987-89, 1993-95) ή Αναπληρωτής Πρόεδρος (1989-91, 1991-93).

 

Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών — ΙΚΥ (1992-1993) και μέλος της Επιτροπής του Διεπιστημονικού Κέντρου Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών Αλλοδαπής — ΔΙΚΑΤΣΑ (1980-1993).

 

Ο Απόστολος Γιώτης, εκτός από τη σημαντική προσφορά του στην εκπαίδευση και στην επιστήμη, καθώς και την διοικητική συμβολή του στην ηγεσία της Σχολής, συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση των κατευθύνσεων σπουδών (1977), τομή που αποτελεί μία απ’ τις σημαντικότερες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας της Σχολής. Ήταν υπόδειγμα πανεπιστημιακού καθηγητή και ανθρώπου με ήθος και ήπιο χαρακτήρα.

 


Επιμέλεια: Δ. Κουτσογιάννης & Α. Λοΐζος, Οκτώβριος 2016

Διαβάστε περισσότερα